Atp seu Viventium Rigor

 

Hodie perii. Non, perquam. Ictus ille truculentus, sicut offensus - offensus justo, narratio densatur, ob rem de terrore - anaphylactica non fuit, tamen letalis fuit. perii. Et ego tamdiu rogaui. Hodie perficis desiderium meum ut te videam. Hodie tenebrae istae quas consuevi (velut incarcerati servi in ​​allegoria), me opprimi ab oculis meis, donec caecus factus sim, donec arteriae meae monitae sunt, brevi tamen tempore ad discernendum me adduxit. Velut in tonitru deprehensus. Imo melius. Ut si me in parietem tulerant tonitrua, sine intermissione, sine fuga, sine certamine, sine dissimulatione. Oculi tui pares fugerunt, ut iam conieci, sed venisses atque esses omnia. Concussas structuras aedificii huius quod me esse putabam, sed non erat me. Aspiciebam qui sum, ibi acquievisse, mansuetum, opperiri tempestatem. Factum est, palpitans, graviter pluit, floccis nivis per supellectilem delapsus, per pixides librorum, in abaci, ad tactum manuum tuarum, glacies liquefacta est. Aliquid in me mortuus est, et non ille, umbra qui fui, non qui sum. Ego crevi, pugiones fugiens, te super me eminens vidi, et a scena non recessi. I just got durior. Etiamsi ictum corpus meum pateretur, ictum a subitatione qua venisti. Adligat. Sunt qui dicunt rigorem mortis esse, cum adenosina triphosphata non amplius vim continet, cum pugna excurrit, sindone texitur, ictu trahitur, fit corpus rigens, specillum scrutans vitalia, mortem non debit, non illa, ut scis, in rigorem mortis, in rigore corporis. In insistens divini liquoris succo. Processus reversed. Cum dico me perisse, scio quod pars mei nondum ad hunc finitum ego usus sum. Quod ego repugnat, quod delectatur in defectibus et victoriis, in certaminibus et fallaciis somniis. Mortuus sum ego in via bona. Ictu absentiae restiti et, quamvis difficile cecidi, ictum vitae tuae restiti ante me, sed non erat tibi. Accessisti securi, codicibus et frequentiis non nimis subtilibus oscillantibus, et Deus voluit tempus sistere, ut me iterum, quasi vasculum fictile, in artificiosis manibus, sono vitae, dico ego contritum.

Et nunc in hoc tempore vocato nunc, meus ego jacet, in naufragio qui fui, amor quem erga alios, maxime pro te, peculiares tortis filo, venae aureae pictae, nullo modo inhumanae, et si pro te vixi mille annos, morior pro te plus mille, gratias tibi pro lectione quam dedisti mihi, pro amore tuo mortuus es pro me, Deus volens quod pro me pro me. Fiat, fiat. Amen. Prosequitur amor. Quod mortuus fuit ego.