Ալմա Նովաս

 

Երազահան 

Ես փնտրում էի քեզ ամենուր,

Մտածում էի, որ դու ինձ նման մի բան պետք է զգաս։ 

Քո անունը ոչ միայն անուն էր, այլեւ երջանիկ հաստատություն 

իմ կողմից հորինված չլինելով: 

Ժամանակի սյուժեն խճճում է զգայարանները,

 ստեղծում են ստորոգումներ, խոչընդոտներ ու սցենարներ, 

ատրոֆիա մեր օրերում, ոսկորները մաշելով,

երանելի վախճանը կապել ֆադոյին: 

Դու հանձնվեցիր: Ես էլ եմ հանձնվում...

Եվ չնայած աչքերս քեզ տեսնում են, իմ հոգեպն է 

քեզ կենդանի տալիս, սիրտս քեզ զգում է, 

կարոտն ու տխրությունն ինձ համար եղբայրներ են, 

ձեռքերն այլեւս քեզ չեն փնտրում, իմ:

Եվ մի օր դու համբուրեցիր ինձ հրաժեշտ 

ինչպես սիրով արեցիր,

հավերժության զուր խոստումով 

եւ ես սկսեցի քեզ չնմանվել, որ տարօրինակ

մարդկանց լեզուն, 

ու դեռ ինձ համար հնչում է գռեհուր բանալությունը, 

հանգուցյալի զգացմունքը, ուրախ եմ ձեզ ասել

որ սեր է կծվում...

Մնաս բարով, իմ սիրելի

Ուրեմն, ես քեզ զզվում եմ: