La santa ipocrisia vi unisce

 

म लामो समयदेखि तिमी भएको छैन। म अब तिमी मात्र हुँ, सायद तिमीमा आइपुगेको कुनै चीजको छायाँ, तिमीभित्र बाँचेको र तिम्रो अनुपस्थितिमा आफूलाई समायोजित गरेको छैन। मैले मानव क्यालेन्डरमा गणित गरें। तिमीले मलाई ९४९६.५ दिनदेखि मिस गरिरहेकी छौ । त्यहाँ धेरै दिन र रातहरू, घण्टाहरू, पीडाका सेकेन्डहरू छन्। र जब तपाईं जानुभयो, मैले तपाईंको अनुहारमा पनि हेरेको थिइनँ, किनकि मैले डर र निराशाको एक झुकावमा स्पन्दित अस्पष्ट भावनाहरूको गला घोट्नु पर्ने थियो। 

तपाईं अगाडिको ढोकाबाट जानुभयो वा म गलत हुनेछु र यो सबै मेरो भ्रमको गलत अनुमान हुनेछ जुन बेतुका प्रस्तावना र एकालापहरूमा जारी छ। म अहिले पनि आफूसँग वार्तामा छु । मलाई याद छ कि म हाम्रो कोठाको बालकनीमा गएँ, कि बगैंचामा खजूरको रूखले तपाईंको निकास लुकायो, र मैले भविष्यवाणी गरेअनुसार, तपाईं सडकको अन्त्यमा क्याफेमा जानुभयो, कुनै बाटो बिना, जहाँ मैले तपाईंको जुत्ताहरू तान्दै बाहिर निस्केको देखें। मैले तिम्रो अनुहार देख्न सकिनँ। मलाई याद छ कि कारमा केशको ताल्चा, तपाईं भित्र पसेको देखेर र मलाई याद छ कि मेरो भित्री बच्चा त्यहाँ मरेको हुनुपर्छ। त्यहाँ ब्ल्याकआउट भएको थियो । एक प्रमुख ब्लैकआउट। ज्वरो. डर। हामी क्षणको गर्मीमा निर्णय गर्छौं र जब क्रोधले बदला लिन्छ, निराशा रहन्छ, असंयमताले शासन गर्दछ। म एक्लो भएँ । म जीवनको सिँढीबाट तल जान सकिनँ। भान्सामा, बैठक कोठामा, ढोका खोल्न र तपाईंलाई छोड्न साहस छ। म जहिले पनि निरीह छु । र प्रेममा। र मेरो यो अहंकार मेरो दिमागमा हावी छ, तपाईं सही हुनुहुन्छ, तपाईं सधैं सही हुनुहुन्छ, त्यो एकालाप थियो। तपाईंको अनुपस्थितिको हरेक रात दरारहरू खुल्नेछन्। अनि म दिनको यस क्षणमा, बाहिर, ठूलो र स्पष्ट, चम्किरहेको सूर्यलाई हेर्छु, तर म, तपाईंलाई थाहा छ, तपाईंको अनुपस्थितिको पहिलो रातमा अझै पनि छु। हाम्रो ओछ्यानमा सुतेर खजूरको रूखको छायाँले कोठाको भित्तामा राक्षसहरू तानिरहेको देख्दै। स्मृति भयानक छ, र म मेरो साथ मा सबै कुरा बोक्छु। म मेरो थकानबाट आश्चर्यचकित छैन। यो अन्यथा हुन सक्दैन, यो भन्दा, यो शरीर केवल एक शरीर हो जसले आफूलाई खैरो, यति खैरो हुने दिनहरूको अनन्त बनमा तान्दछ, किनकि यो तपाईं नै हुनुहुन्थ्यो जसले तिनीहरूलाई रंगीन गर्नुभयो। त्यो रात रात थिएन। त्यो रात को अन्त थियो। जीवनको एक दशकको, सुखी हुने, पूर्ण हुने। म सँधै तिम्रो साथमा छु। तिमीले मलाई कहिल्यै कम गरेनौ। यसको विपरीत, तपाईंले सधैं मैले भित्र बोकेको स्वतन्त्रता देख्नुभयो र रातहरू मभित्र रहिरह्यो, यो बिदाइको साथ। टुटेको छ । मेरो बच्चा बितेको छ।मेरो सपना मरेको छ । टुक्रा-टुक्रा मा, त्यहाँ, उहाँले मदत माग्न सिँढी तल जानुभएन, केही पनि छैन। मेरो जीवनलाई मिलान गर्न खोज्ने मानवीय आवाजहरू सुन्न पनि मैले सहन सकिनँ। कमिसन, सहमति, सपना देख्नु वर्जित थियो। म तिमीहरूका लागि, मेरा लागि, सबै कुराका लागि, सबै कुरा हरू त्यही दिन, त्यहाँ, त्यही दिन बिग्रिएकोमा क्रोधित भएँ। 

त्यसपछि यो तपाईंसँग सम्बन्धित सबै कुराहरू, काम, संगीत, उपकरणहरू, जीवनसँग सम्बन्धित सबै कुराहरूबाट बच्ने कठोर जाँचबाट बच्नु थियो, जहाँ तपाईं पतन हुनुभयो, तपाईंको सम्बन्धित नाम, आफैलाई दण्डित गर्नु र हेर्नबाट जोगिनु, भावनाबाट बच्नु, यी वर्षहरूमा म कति राम्रो थिएँ भित्रको सबै कुरा बन्द गर्न, आफूलाई खाली भएको विश्वास गर्दै। निस्सन्देह, तिनी हराएको चमत्कारको लागि पर्खनेथिए। सबै मर्छ, सुकेर जान्छ। थप्नुहोस्। अनि तिमीले गरेनौ। तुम पूरे, अंदर से बेदाग थे। तपाईंको हिम्मत कसरी भयो? सबै कुरा पछि, सबै पीडा र अनुभवहरू र घाउहरू र दागहरू, सबै दौडहरू र जुगलिंग पछि, भाग्नेहरू अगाडि, भाग्नेहरू, तपाईं अझै पनि पूर्ण हुनुहुन्छ, ढोकाको खम्बामा मेरा बिरालोहरू जस्तै, घाममा उनीहरूको मुस्काको साथ, आलिंगन र खुसी, तपाईं अझै पनि ममा हुनुहुन्छ, मीठो, कोमल, बुद्धिमान, फुर्तीला, बलियो, वैज्ञानिक,  आधुनिक, आन्तरिक र तपाईं अर्को अक्षांश मा बाँच्न जारी र म आफ्नो कदम को सपना जारी. जीवन भनेको बुझ्न नसकिने कुराहरूको, उत्परिवर्तन र मितिहरूको, वर्जित प्रेमहरूको र घट्दो घटनाहरू र बगैंचाहरू र मौसमहरू र छोड्ने सबै इच्छाहरूको उत्तराधिकार हो। त्यसपछि, जीवन कहिल्यै हुन छोडेन। मलाई जहिले पनि जनावरहरूले बचाए। जहिले पनि । जब मानिस फुट्छ, चुनौतीहरूको अनुमान लगाउँदछ र अर्को ठाउँ, अर्को परियोजना, अर्को जीवन शैलीको लागि मेरो ऊर्जा प्रयोग गर्दछ, जनावरहरू सधैं मेरो साथमा थिए। र म तिनीहरूसँग। तिनीहरूले सधैं मलाई कोइरो बचाएका छन्, तिनीहरू सँधै असबाब, कटुताको सुरक्षित आश्रय हो जुन, यसैले, एक प्रकारको कच्चा चित्रहरू जुन हामी परिणामहरू मापन नगरी विचलित रूपमा मेट्छौं, किनकि हामी विश्वास गर्दछौं कि गहिरो चोट पुग्न सक्दैन, त्यहाँ थप गहिराइ छैन, त्यहाँ थप गहिराइ छैन, त्यहाँ भित्र छैन, जब यो भित्र छ कि यो आगो जल्छ र जग भत्काउँदछ,  जुनूनप्रतिको मूल झुकाव, आयाम गुमाइसकेको सपनातिर, जुन जमीनभरि भत्किएको छ, बीमहरू खडा रहन्छन्, एक जीवनकाल, यहाँ सम्म कि, हामीले बिर्सने हिम्मत गरेका कुराहरूको सम्झना दिलाउन। त्यहाँ कुनै निर्माण छैन जुन निर्माण हुन्छ यदि आधार पानी छ, यदि यो एक रोदन हो भने, फेटिड र स्थिर पानीको ताल, क्विकस्यान्डको माथि केहि पनि निर्माण गरिएको छैन। के निर्माण गरिएको छ भ्रम हो, सबै प्यारा, सबै व्यवस्थित र तयार र निश्चित र अप्रत्याशित विस्फोटको लागि तयार छैन। 

म बिन्दुदेखि बिन्दुसम्म जान्छु, भवनको पुनर्निर्माण गर्दै फेरि जग बुझ्न। सुरुमा त म पूर्ण थिएँ । अब यहाँ स्केच छ जुन म थप्दैछु, एक दिन हो र अर्को कम र अर्को होइन र अर्को केहि पनि छैन, म एक पुनर्निर्माण गर्दैछु जुन म थिएँ, जुन पूर्ण थियो, मूल, पतन, पतन, इम्प्लोसन, मेरो घरमा कुल्हाडी। खजूरको रूख अब उही छैन। यसलाई प्रत्यारोपण गर्न सकिएन । पिङ मौसमद्वारा नष्ट भएको थियो, पुरानो र जीर्ण बेन्चले अब शीर्षमा पुच्छर प्राप्त गर्दैन, मानिसको वजनअन्तर्गत पर्दछ। केवल चराहरू मात्र यसमा बस्न सक्छन्, र बिरालोहरू। मैले स्नेहका अलमारीहरू सफा गरें, मेरो पाखुराबाट धूलो जो अब अँगालो हाल्दैन र तपाईंको बाटोतिर जाने बाटो बिर्सेको छ। मैले मेरो मुखमा पारदर्शी लिपस्टिक लगाएँ, यो मुखबाट जुन केवल यो र त्यो मानवको साथ अस्थायी भाषणमा प्रयोग गरिन्छ, यो र त्यो जनावरसँग, बोरिंग भोजनमा र मेरो खुट्टामा, जसले मेरो सपनालाई कायम राख्छ, मैले अनौपचारिक चप्पल लगाएँ। बाहिर अझै गर्मी छ, तर भित्र म तपाईंको जाडोले खुवाउँछु। र यो मैले पहिले महसुस गरेको कुराको सबैभन्दा नजिकको महसुस हो। बाँकी सबै फोम हो, यो हावा हो, यो उबलिरहेको पानी हो। म अझै पनि त्यो दिनको सपना देख्छु जब तपाईं मलाई किपमा भेट्नुहुनेछ, जहाँ तपाईं मेरो लागि नोस्टाल्जियाको एलेजी खेल्नुहुनेछ र तपाईंले सपना देख्नुहुनेछ जुन म अझै पनि मेरो काखमा छु, अब न्यानो, जुन चाँडै अलग हुनेछ, तपाईंको बोल्डरको टुप्पोमा पुग्नेछ र टाढा उड्नेछ, प्रेम र स्वतन्त्रतालाई श्रद्धाञ्जली अर्पण गर्दै। यहाँ होइन, यो विमानमा, म चाहन्छु कि तपाईं मलाई कास्टेलोमा फेला पार्नुहोस्। तिमीले मलाई छोडेदेखि नै म त्यहीं बसिरहेको छु। 

म अब पछाडि फर्केर हेर्दिनँ, आज पनि होइन । म यसलाई सच्याउँदिनँ । संशोधन गर्दैन । म थप्दिनँ । बाँकी रहेका पीडाहरू म अरू दिनका लागि छोड्छु। घाउ निको पार्ने समय सधैं हुन्छ ।